Autor: admin

Umieszczenie w zakładzie psychiatrycznym

Jednym ze środków zapobiegawczych przewidzianych w Kodeksie karnym wykonawczym jest umieszczenie w zakładzie psychiatrycznym. W sprawie właściwy jest sąd, w którego okręgu sprawca przebywa, będący sądem tego samego rzędu co sąd, który wydał orzeczenie w pierwszej instancji.
Przed orzeczeniem środka zabezpieczającego sąd wysłuchuje:

  • psychologa;
  • lekarza psychiatry – w sprawach osób niepoczytalnych, o ograniczonej poczytalności lub z zaburzeniami osobowości albo gdy sąd uzna to za wskazane;
  • lekarza seksuologa lub psychologa seksuologa – w sprawach osób z zaburzeniami preferencji seksualnych.
  • biegłego w przedmiocie uzależnienia – fakultatywnie w sprawach osób uzależnionych.

Zakłady psychiatryczne mogą być organizowane jako zakłady dysponujące warunkami podstawowego, wzmocnionego lub maksymalnego zabezpieczenia.

Do zakładu psychiatrycznego dysponującego warunkami maksymalnego zabezpieczenia kieruje się sprawcę, jeżeli jego powtarzające się zachowania zagrażające życiu lub zdrowiu innych osób lub powodujące niszczenie przedmiotów znacznej wartości nie mogą być opanowane w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym dysponującym warunkami wzmocnionego zabezpieczenia lub jeżeli nie jest możliwe zapobieżenie samowolnemu oddaleniu się z zamkniętego zakładu psychiatrycznego dysponującego wzmocnionymi warunkami zabezpieczenia sprawcy.

Do zakładu psychiatrycznego dysponującego warunkami wzmocnionego zabezpieczenia kieruje się sprawcę, jeżeli jego zachowania zagrażające życiu lub zdrowiu innych osób lub powodujące niszczenie przedmiotów znacznej wartości nie mogą być opanowane w zakładzie psychiatrycznym, dysponującym warunkami podstawowego zabezpieczenia. Do zakładu o wzmocnionym zabezpieczeniu zostanie także skierowany sprawca stwarzający zagrożenie poza zakładem, gdy nie jest możliwe zapobieżenie jego samowolnemu oddaleniu się z zakładu psychiatrycznego dysponującego warunkami podstawowego zabezpieczenia.

Do zakładu psychiatrycznego dysponującego warunkami podstawowego zabezpieczenia kieruje się sprawcę, który nie kwalifikuje się do zakładu psychiatrycznego o maksymalnym lub wzmocnionym zabezpieczeniu.

Sąd zalicza na poczet kary okres pobytu skazanego w zakładzie.

Sąd może pozostawić bez rozpoznania wniosek o zmianę lub uchylenie środka zabezpieczającego, jeżeli od wydania poprzedniego orzeczenia w tym przedmiocie upłynęło mniej niż 6 miesięcy, a wnioskodawca nie wskazał nowych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia.

Wymaga podkreślenia, że na postanowienie co do środka zabezpieczającego przysługuje zażalenie.

Zły stan zdrowia nie może być podstawą wstrzymania wykonania orzeczenia

Sytuacja zdrowotna skazanego może być przedmiotem rozważań sądu w postępowaniu w przedmiocie odroczenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności albo sądu penitencjarnego w postępowaniu o przerwę w wykonywaniu kary w trybie art. 153 Kodeksu karnego wykonawczego. Sąd który wydał orzeczenie w pierwszej instancji jest bowiem właściwy również w postępowaniu dotyczącym wykonania tego orzeczenia.
Wspomniany przepis Kodeksu karnego wykonawczego stanowi, że w sąd penitencjarny udziela przerwy w wykonaniu kary w wypadku  choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby uniemożliwiającej wykonywanie tej kary.  
W postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2020 r. o sygn. V KK 443/20, Sąd Najwyższy rozważył kasację od wyroku sądu drugiej instancji. Obrońca wniósł o wstrzymanie wykonania prawomocnego orzeczenia na podstawie art. 532 § 1 Kodeksu postępowania karnego. Przepis ten stanowi, że w razie wniesienia kasacji Sąd Najwyższy może wstrzymać wykonanie zaskarżonego orzeczenia. W tej sytuacji, zdaniem obrońcy, skazany nie był w stanie odbywać kary w zakładzie karnym z uwagi na pozostawanie w złym stanie zdrowotnym.
Sąd Najwyższy stwierdził, że możliwość skorzystania przez skazanego z instytucji wstrzymania wykonania prawomocnego orzeczenia unormowanej w art. 532 § 1 k.p.k. należy łączyć jedynie z okolicznościami związanymi z nietrafnością merytoryczną zaskarżonego orzeczenia. Zdaniem SN okoliczności związane ze stanem zdrowia skazanego, jego sytuacją rodzinną czy innymi społecznie uzasadnionymi względami nie powinny być brane pod uwagę.
Sąd Najwyższy zaznaczył również, że sytuacja zdrowotna skazanego, może być przedmiotem rozważań sądu tylko w postępowaniu w przedmiocie odroczenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności albo postępowaniu o przerwę w wykonywaniu kary. Nie może jednak być przesłanką do zastosowania instytucji z art. 532 § 1 k.p.k.

Odpowiedzialność karna za plagiat

Plagiat jest przestępstwem opisanym w ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z art. 115. 1. ustawy, podlega karze ten, kto przywłaszcza sobie autorstwo całości lub części cudzego utworu albo artystycznego wykonania.
Wymaga wyjaśnienia, że art. 8 ustawy tworzy domniemanie, że prawo autorskie przysługuje twórcy (chyba że przepisy mówią inaczej). Co więcej, domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.
Oprócz przywłaszczenia autorstwa, kolejną możliwą formą realizacji przestępstwa z art. 115 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych jest wprowadzenie w błąd co do autorstwa całości lub części cudzego utworu lub artystycznego wykonania. 
Za obie wskazane formy plagiatu sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
W praktyce wyróżnia się różne rodzaje plagiatu – może dotyczyć całego utworu lub tylko jego części, być jawny lub ukryty. Plagiat jawny polega na przejęciu cudzego utworu w całości lub znacznej jego części w niezmienionej postaci lub tylko z minimalnymi zmianami. Plagiat ukryty natomiast stanowi formę bardziej przekształconą.
Przywłaszczenie autorstwa jest przestępstwem, które może być popełnione jedynie z zamiarem bezpośrednim. Oznacza to, że sprawca musi mieć pełną świadomość tego, że dopuszcza się plagiatu. 
Tej samej karze co za plagiat podlega osoba, która rozpowszechnia bez podania nazwiska lub pseudonimu twórcy cudzy utwór w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, artystyczne wykonanie albo publicznie zniekształca taki utwór, artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie.
Warto zaznaczyć, że zgodnie z art. 34 ustawy dozwolone jest korzystanie z utworów w granicach dozwolonego użytku, czyli na przykład w formie cytatu – pod warunkiem, że odpowiednio wskaże się twórcę i źródło.