Tymczasowe aresztowanie - jest najpoważniejszym, najbardziej dotkliwym ze wszystkich środków zapobiegawczych. Może być stosowane wyłącznie na mocy postanowienia sądu (także w postępowaniu przygotowawczym - prokurator wnioskuje o zastosowanie aresztu, lecz decyduje o nim sąd). We wniosku o aresztowanie wskazuje się dowody świadczące o prawdopodobieństwie, że podejrzany/oskarżony popełnił przestępstwo i że jego pozostawanie na wolności powoduje zagrożenie dla prawidłowego toku postępowania, lub że możliwe jest popełnienie przez niego nowego, ciężkiego przestępstwa. Ponadto, uzasadnieniem zastosowania tymczasowego aresztu może być też wysoka kara grożąca za dane przestępstwo (co najmniej 8 lat pozbawienia wolności).

Tymczasowego aresztowania nie powinno się stosować, jeżeli wystarczający jest inny środek zapobiegawczy. Sąd może też zastrzec, że areszt ulegnie zmianie na inny środek w razie wpłacenia poręczenia majątkowego. Aresztowanie nie może być stosowane, jeżeli przestępstwo zagrożone jest karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą roku. Nie stosuje się też aresztu, jeżeli można przewidywać na podstawie okoliczności sprawy, że sąd orzeknie w stosunku do oskarżonego karę pozbawienia wolności w zawieszeniu lub łagodniejszą karę. Tymczasowe aresztowanie nie powinno trwać dłużej niż 3 miesiące - oczywiście, występują wyjątki od tej zasady i w razie potrzeby aresztowanie może być przedłużane o kolejne okresy.

[stan prawny: luty 2018 r.]