Podjęcie warunkowo umorzonego postępowania

Warunkowe umorzenie postępowania jest jedną z instytucji mających na celu poddanie sprawcy próby – ze wszystkich trzech istniejących w Kodeksie karnym stanowi opcję zdecydowanie najbardziej korzystną dla Oskarżonego.

Niestety zdarza się, że w okresie próby (od roku do trzech lat) osoba, wobec której warunkowo umorzono postępowanie podejmuje działania, które wymagają ponownej interwencji Sądu. Warunkowo umorzone postępowanie podejmuje się obligatoryjne w razie popełnienia przez sprawcę przestępstwa umyślnego, za które zostanie skazany.

Można je podjąć (fakultatywnie – decyduje Sąd) także wtedy, gdy sprawca rażąco narusza porządek prawny, np. popełnił inne przestępstwo (nieumyślne), czy nie wykonuje nałożonych na niego przez Sąd w wyroku umarzającym postępowanie obowiązków (szeroko rozumianych – środki karne, środki kompensacyjne, nakazy i zakazy, realizacja dozoru).

Postępowanie, które podjęto po warunkowym jego umorzeniu toczy się na zasadach ogólnych – biorąc jednak pod uwagę, że aby warunkowo je umorzyć konieczne jest uznanie, że okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości – szanse, na diametralną zmianę sytuacji i wyrok uniewinniający są w tej sytuacji niejako z natury niewielkie.

Sposób obliczania okresu próby

Zgodnie z art. 80 § 1 k.k. W razie warunkowego zwolnienia czas pozostały do odbycia kary stanowi okres próby, który jednak nie może być krótszy niż 2 lata ani dłuższy niż 5 lat.
W postanowieniu z dnia 22 maja 2024 r. (IV KK 155/24)Sąd Najwyższy wyjaśnił, że okres dwuletni jest okresem minimalnym w tym sensie, że nawet gdy koniec kary przypadał wcześniej, zakończenie okresu próby nie może nastąpić wcześniej niż dwa lata po uprawomocnieniu się orzeczenia w przedmiocie warunkowego przedterminowego zwolnienia.