Przepis artykułu 156 Kodeksu Karnego odnosi się do penalizacji pejoratywnych zachowań związanych ze spowodowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Niewątpliwie dobrem prawnie chronionym w przytoczonym przepisie jest zdrowie człowieka, które nie powinno być naruszane przez drugą jednostkę, a jeśli już dopuści się ona takiego czynu, musi ponieść odpowiednio dolegliwą karę.
Ustawodawca w art. 156 k.k. wyodrębnił ciężki uszczerbek na zdrowiu, który może polegać na:
1) pozbawieniu człowieka wzroku, słuchu, mowy, zdolności płodzenia,
2) innym ciężkim kalectwie, ciężkiej chorobie nieuleczalnej lub długotrwałej, chorobie realnie zagrażającej życiu, trwałej chorobie psychicznej, całkowitej albo znacznej trwałej niezdolności do pracy w zawodzie lub trwałego, istotnym zeszpeceniu lub zniekształceniu ciała,
3) wycięciu, infibulacji lub innym trwałym i istotnym okaleczeniu żeńskiego narządu płciowego.
Warto podkreślić, iż pkt 3 omawianego artykułu odnosi się bezpośrednio do ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, którego to skutkiem jest śmierć ofiary. Sprawcy za popełniony czyn grozi kara pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 5 albo kara dożywotniego pozbawienia wolności.
Wprowadzenie do Kodeksu Karnego art. 156 § 1 pkt 3 wynika z potrzeby kompleksowego uregulowania odpowiedzialności karnej za skutki najcięższych przestępstw przeciwko zdrowiu i życiu człowieka. Przepis ten penalizuje spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu
w postaci śmierci drugiego człowieka, stanowiąc uzupełnienie katalogu skutków określonych w art. 156 § 1 pkt 1 i 2 k.k., m.in.. pozbawienia człowieka wzroku, słuchu, mowy, zdolności płodzenia oraz innego ciężkiego kalectwa lub trwałej choroby psychicznej, innej ciężkiej choroby nieuleczalnej lub długotrwałej.
Wprowadzenie tego przepisu wypełnia lukę prawną, jaka mogła powstać w sytuacjach, gdzie skutki czynu nie mieściły się w dotychczasowych definicjach, a jednocześnie ich ciężar gatunkowy uzasadniał kwalifikowanie czynu jako zbrodni. Tym samym art. 156 § 1 pkt 3 k.k. odpowiada wymogom zasady proporcjonalności wymierzania kary i realizuje funkcję prewencji ogólnej oraz szczególnej prawa karnego, chroniąc jedno z podstawowych dóbr prawnych – życie i zdrowie człowieka.
