Tymczasowe aresztowanie, poza istotną funkcją procesową, jest także niezwykle trudną sytuacją dla osoby aresztowanej, a także jej bliskich. Wynika to między innymi z bardzo ograniczonych możliwości kontaktu – zarówno widzenia jak i rozmowy telefoniczne odbywać się mogą jedynie za zgodą prokuratora (w postępowaniu przygotowawczym) lub sądu (na etapie sądowym), którzy często są niechętni, by ich udzielać, mając na względzie obawę matactwa i dobro postępowania.
Dodatkową trudnością jest stosunkowo wąski krąg osób, które w ogóle mogą ubiegać się o inny niż listowny kontakt z osadzonym – mogą to być tylko osoby najbliższe, a więc małżonek lub partner, wstępni i zstępni (a więc rodzice, dzieci, dziadkowie, wnuki etc.), rodzeństwo oraz bliscy powinowaci. Oznacza to, że tymczasowo aresztowany nie ma możliwości widzeń czy rozmów telefonicznych np. z wujem czy bratanicą.
Mimo, że coraz większa liczba Aresztów Śledczych posiada inne niż telefony środki komunikacji na odległość (komunikatory internetowe, które pozwalają na rozmowy także w formie wideo), przepisy Kodeksu karnego wykonawczego wprost wyłączają możliwość korzystania z nich przez tymczasowo aresztowanych.
Warto także pamiętać, że całość korespondencji wysyłanej przez osoby tymczasowo aresztowane oraz otrzymywanej przez nie, podlega wnikliwemu badaniu i cenzurze.
