Tag: czyn zabroniony

Umorzenie postępowania karnego z powodu oczywistego braku faktycznych podstaw oskarżenia na podstawie art. 339 § 3 pkt 2 k.p.k.

Umorzenie postępowania na posiedzeniu z powodu ustalenia, że czyn opisany aktem oskarżenia nie zawiera znamion czynu zabronionego to częsta praktyka Sądów, mająca w założeniu usprawnić przebieg postępowania i odciążyć Sądy. Jej stosowanie niesie jednak ze sobą ryzyko poważanego naruszenia prawa procesowego i powinno być stosowane jedynie w wyjątkowych przypadkach, popartych pogłębioną analizą zebranego materiału dowodowego.
Przedwczesne postanowienie Sądu o umorzeniu sprawy bez przeprowadzenia rozprawy może wiązać się z uniemożliwieniem przedstawienia istotnych dowodów i w konsekwencji niewystarczającego wyjaśnienia okoliczności sprawy. Niedopuszczalna jest praktyka, w której Sądy pomimo zawnioskowania o pozyskanie źródeł dowodowych decydują się na zrezygnowanie z prowadzenia postępowania. Jak stanowi art. 167 k.p.k., dowody w sprawie przeprowadza się na wniosek stron lub z urzędu, w związku z czym odstąpienie od przeprowadzenia dowodów bez rozpoznania wniosków dowodowych oskarżyciela, nie może zostać uznane za dopuszczalne. Nawet jeżeli jednak Sąd zapoznał się ze złożonymi wnioskami dowodowymi i mimo to zdecydował się na ich odrzucenie, zgodnie z treścią art. 170 §1a k.p.k może to uczynić jedynie kiedy ma pewność co tego, że ich przeprowadzenie nie doprowadziłoby do ustalenia okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy. W sytuacji, w której oskarżyciel zwróciłby się do Policji w celu pozyskania środka dowodowego, umorzenie postępowania przed dokonaniem przez funkcjonariuszy czynności dowodowych może zostać uznane za pozbawienie go możliwości przeprowadzenia dowodu, co powinno być mu zagwarantowane na mocy przepisów kodeksu postępowania karnego. Sąd rozważając umorzenie postępowania na podstawie stwierdzenia braku znamion przestępstwa powinien wziąć również pod uwagę fakt, że nieprzeprowadzenie rozprawy i tym samym zrezygnowanie ze zbadania całokształtu okoliczności płynących z materiału dowodowego może zostać uznane za poważną obrazę art. 92 k.p.k., w myśl którego podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w postępowania, mających znaczenie dla rozstrzygnięcia.
Mając na uwadze przedstawione powyżej zagrożenia związane z nadużywaniem przez Sądy art. 339 § 3 pkt 2 k.p.k. stwierdzić należy, że umorzenie postępowania ze względu na stwierdzenie przez Sąd braku znamion czynu zabronionego, o ile nie zdecydował się on na przeprowadzenie kompleksowego i wyczerpującego postępowania dowodowego, nie powinno być dopuszczalne.

Odpowiedzialność „słupa”

Wiele oszustw (kwalifikowanych jako przestępstwa z różnych artykułów Kodeksu karnego) zakłada po stronie ich sprawców korzystanie z tzw. słupa, czyli nieświadomej mechanizmu samego naruszenia prawa osoby, która na swoje dane zakłada rachunek bankowy (wykorzystany do wypłacenia skradzionych pieniędzy), wyrabia kartę telefoniczną etc. W wielu sytuacjach, działania tych osób kwalifikowane są jako współudział w przestępstwie, co oznacza dla „słupów” poważne konsekwencje, łącznie z długoletnim pozbawieniem wolności i obowiązkiem naprawienia szkody (która często może wynosić setki tysięcy lub miliony złotych). Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, automatyczne przypisywanie „słupom” współsprawstwa nie jest jednak prawidłowe – o ile nie jesteśmy w stanie udowodnić, że taka osoba wiedziała w jakim procederze bierze udział, można mówić co najwyżej o jej pomocnictwie (o ile w ogóle można ją uznać za winną popełnienia czynu zabronionego). W tego typu sytuacjach, warto skorzystać z pomocy obrońcy.