Zły stan zdrowia nie może być podstawą wstrzymania wykonania orzeczenia

Sytuacja zdrowotna skazanego może być przedmiotem rozważań sądu w postępowaniu w przedmiocie odroczenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności albo sądu penitencjarnego w postępowaniu o przerwę w wykonywaniu kary w trybie art. 153 Kodeksu karnego wykonawczego. Sąd który wydał orzeczenie w pierwszej instancji jest bowiem właściwy również w postępowaniu dotyczącym wykonania tego orzeczenia.
Wspomniany przepis Kodeksu karnego wykonawczego stanowi, że w sąd penitencjarny udziela przerwy w wykonaniu kary w wypadku  choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby uniemożliwiającej wykonywanie tej kary.  
W postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2020 r. o sygn. V KK 443/20, Sąd Najwyższy rozważył kasację od wyroku sądu drugiej instancji. Obrońca wniósł o wstrzymanie wykonania prawomocnego orzeczenia na podstawie art. 532 § 1 Kodeksu postępowania karnego. Przepis ten stanowi, że w razie wniesienia kasacji Sąd Najwyższy może wstrzymać wykonanie zaskarżonego orzeczenia. W tej sytuacji, zdaniem obrońcy, skazany nie był w stanie odbywać kary w zakładzie karnym z uwagi na pozostawanie w złym stanie zdrowotnym.
Sąd Najwyższy stwierdził, że możliwość skorzystania przez skazanego z instytucji wstrzymania wykonania prawomocnego orzeczenia unormowanej w art. 532 § 1 k.p.k. należy łączyć jedynie z okolicznościami związanymi z nietrafnością merytoryczną zaskarżonego orzeczenia. Zdaniem SN okoliczności związane ze stanem zdrowia skazanego, jego sytuacją rodzinną czy innymi społecznie uzasadnionymi względami nie powinny być brane pod uwagę.
Sąd Najwyższy zaznaczył również, że sytuacja zdrowotna skazanego, może być przedmiotem rozważań sądu tylko w postępowaniu w przedmiocie odroczenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności albo postępowaniu o przerwę w wykonywaniu kary. Nie może jednak być przesłanką do zastosowania instytucji z art. 532 § 1 k.p.k.

Odpowiedzialność karna za plagiat

Plagiat jest przestępstwem opisanym w ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z art. 115. 1. ustawy, podlega karze ten, kto przywłaszcza sobie autorstwo całości lub części cudzego utworu albo artystycznego wykonania.
Wymaga wyjaśnienia, że art. 8 ustawy tworzy domniemanie, że prawo autorskie przysługuje twórcy (chyba że przepisy mówią inaczej). Co więcej, domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.
Oprócz przywłaszczenia autorstwa, kolejną możliwą formą realizacji przestępstwa z art. 115 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych jest wprowadzenie w błąd co do autorstwa całości lub części cudzego utworu lub artystycznego wykonania. 
Za obie wskazane formy plagiatu sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
W praktyce wyróżnia się różne rodzaje plagiatu – może dotyczyć całego utworu lub tylko jego części, być jawny lub ukryty. Plagiat jawny polega na przejęciu cudzego utworu w całości lub znacznej jego części w niezmienionej postaci lub tylko z minimalnymi zmianami. Plagiat ukryty natomiast stanowi formę bardziej przekształconą.
Przywłaszczenie autorstwa jest przestępstwem, które może być popełnione jedynie z zamiarem bezpośrednim. Oznacza to, że sprawca musi mieć pełną świadomość tego, że dopuszcza się plagiatu. 
Tej samej karze co za plagiat podlega osoba, która rozpowszechnia bez podania nazwiska lub pseudonimu twórcy cudzy utwór w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, artystyczne wykonanie albo publicznie zniekształca taki utwór, artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie.
Warto zaznaczyć, że zgodnie z art. 34 ustawy dozwolone jest korzystanie z utworów w granicach dozwolonego użytku, czyli na przykład w formie cytatu – pod warunkiem, że odpowiednio wskaże się twórcę i źródło.

Umieszczenie skazanego w zakładzie leczniczym w związku z COVID-19

1 kwietnia 2020 r. weszła w życie ustawa z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw. Na jej mocy zmianie uległy zasady dotyczące wykonywania kary. Regulacja ta ma na celu dostosowanie warunków skazanych do okoliczności wywołanych pandemią.
W okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 ograniczenie albo wyeliminowanie ryzyka zarażenia przez skazanego innej osoby może być niemożliwe w ramach działań podejmowanych w zakładzie karnym. Na mocy przepisów ustawy covidowej dyrektor zakładu karnego może wówczas złożyć do sądu penitencjarnego wniosek o wykonywanie kary w postaci umieszczenia skazanego w odpowiednim zakładzie leczniczym. Wniosek taki musi być następnie zatwierdzony przez Dyrektora Generalnego Służby Więziennej. Stanie się tak jeżeli skazanemu nie można udzielić przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności.
Sąd orzeka o wykonywaniu kary pozbawienia wolności poprzez umieszczenie skazanego w odpowiednim zakładzie leczniczym na czas oznaczony albo odmawia uwzględnienia wniosku, jeżeli nie zachodzą wymagane okoliczności.
Czas przebywania skazanego w zakładzie leczniczym może być przedłużany na wniosek dyrektora zakładu karnego na dalszy czas oznaczony, nie może jednak trwać dłużej niż do ustania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19.
Możliwość wykonywania kary w zakładzie leczniczym dotyczy umieszczonych w zakładzie karnym oraz areszcie śledczym.