Międzynarodowy Trybunał Karny w Hadze

Z całą pewnością międzynarodowe prawo karne jest dziedziną prawa, z którą styczność będzie miało bardzo niewielu ludzi. Ze względu na rosnącą wagę jego uregulowań w ogólnym prawie międzynarodowym warto jednak znać podstawowe instytucje, za pomocą których pociąga się do odpowiedzialności sprawców zbrodni międzynarodowych.
Jednym z podstawowych elementów międzynarodowego prawa karnego jest obecnie Międzynarodowy Trybunał Karny w Hadze (MTK), który działa od 1 lipca 2002 r. Pierwsze plany utworzenia stałego międzynarodowego sądu karnego pojawiły się już po procesach norymberskich. Ze względu na fakt, że bezpośrednio po ich zakończeniu pomiędzy dominującymi mocarstwami światowymi rozpoczynała się zimnowojenna rywalizacja, jakiekolwiek porozumienia przenoszące na szczebel międzynarodowy kwestie tak doniosłe jak odpowiedzialność karna stały się niemożliwe. Pomysł na utworzenie Trybunału powrócił po zakończeniu zimnej wojny, jednakże prace nad jego powołaniem zintensyfikowały dopiero zbrodnie popełnione podczas rozpadu Jugosławii oraz ludobójstwa w Rwandzie. Ze względu na ich wagę społeczność międzynarodowa zdecydowała się powołać trybunały karne ad hoc – dla byłej Jugosławii oraz dla Rwandy, które sądziły w sprawach zbrodni popełnionych wyłącznie w tych krajach. Stało się jednak jasne, że potrzebny jest stały instrument rozliczania sprawców. W 1994 r., bezpośrednio po ludobójstwie w Rwandzie, Komisja Prawa Międzynarodowego ONZ przyjęła projekt statutu MTK. Prace nad nim zakończyły się w 1998 r. podpisaniem Statutu MTK, zwanego, ze względu na miejsce podpisania, Statutem Rzymskim. W 2002 r., po uzyskaniu odpowiedniej liczby ratyfikacji Statutu Trybunał rozpoczął działalność.
Statut Rzymski określa kategorie zbrodni, które objęte są jurysdykcją MTK. Są to:

    ludobójstwo;
    zbrodnie przeciwko ludzkości;
    zbrodnie wojenne;
    agresja.

Statut precyzuje dokładniej, jakie przestępstwa wchodzą w skład poszczególnych kategorii. Warto zaznaczyć, że do 2018 r., ze względu na brak jednolitej definicji agresji, jurysdykcja MTK wobec tej zbrodni była zawieszona.
Do tej pory Trybunał rozpatrywał sprawy 45 osób, pochodzących wyłącznie z Afryki – skupienie się wyłącznie na państwach afrykańskich jest przedmiotem krytyki działalności Trybunału. Powoduje ją również ograniczona obszarowo i osobowo jurysdykcja MTK – może on sądzić wyłącznie zbrodnie popełniane na terytorium państw-stron Statutu Rzymskiego przez obywateli tych państw (ewentualnie możliwe jest sądzenie zbrodni popełnionych na terytorium i przez obywateli państw, które złożą jednostronne oświadczenie o uznaniu jurysdykcji Trybunału). Należy tutaj zauważyć, że nie wszystkie państwa są stronami Statutu – w szczególności podpisania lub ratyfikacji Statutu odmówiły do tej pory mocarstwa światowe: USA, Rosja i Chiny.
Polska ratyfikowała Statut Rzymski 9 października 2001 r. Nie powinniśmy jednak spodziewać się w najbliższym czasie sprawy dotyczącej obywatela polskiego w MTK – nie tylko ze względu na charakter zbrodni, które podlegają jego jurysdykcji, ale także na fakt, że jurysdykcja Trybunału ma charakter komplementarny – może zostać uruchomiona tylko w sytuacji, gdy państwo nie jest zainteresowane ściganiem sprawcy zbrodni międzynarodowej lub nie jest w stanie samo pociągnąć go do odpowiedzialności (np. ze względu na zapaść wymiaru sprawiedliwości). Same zbrodnie międzynarodowe podlegają karze również na mocy polskiego kodeksu karnego (a dokładniej jego rozdziału XVI). Raczej niewyobrażalne jest zaniechanie ścigania przestępstw tak doniosłych przez państwo polskie, jeśli w przyszłości miałyby kiedykolwiek mieć miejsce na jego terytorium.

Kontakty z osobą tymczasowo aresztowaną

Tymczasowe aresztowanie, poza istotną funkcją procesową, jest także niezwykle trudną sytuacją dla osoby aresztowanej, a także jej bliskich. Wynika to między innymi z bardzo ograniczonych możliwości kontaktu – zarówno widzenia jak i rozmowy telefoniczne odbywać się mogą jedynie za zgodą prokuratora (w postępowaniu przygotowawczym) lub sądu (na etapie sądowym), którzy często są niechętni, by ich udzielać, mając na względzie obawę matactwa i dobro postępowania.

Dodatkową trudnością jest stosunkowo wąski krąg osób, które w ogóle mogą ubiegać się o inny niż listowny kontakt z osadzonym – mogą to być tylko osoby najbliższe, a więc małżonek lub partner, wstępni i zstępni (a więc rodzice, dzieci, dziadkowie, wnuki etc.), rodzeństwo oraz bliscy powinowaci. Oznacza to, że tymczasowo aresztowany nie ma możliwości widzeń czy rozmów telefonicznych np. z wujem czy bratanicą.

Mimo, że coraz większa liczba Aresztów Śledczych posiada inne niż telefony środki komunikacji na odległość (komunikatory internetowe, które pozwalają na rozmowy także w formie wideo), przepisy Kodeksu karnego wykonawczego wprost wyłączają możliwość korzystania z nich przez tymczasowo aresztowanych.

Warto także pamiętać, że całość korespondencji wysyłanej przez osoby tymczasowo aresztowane oraz otrzymywanej przez nie, podlega wnikliwemu badaniu i cenzurze.

Jazda po pijanemu – warunkowe umorzenie postępowania

Jest rzeczą oczywistą, że prowadzenie pojazdów mechanicznych (jak samochód czy motocykl) pod wpływem alkoholu stanowi zachowanie niebezpieczne i głęboko nieakceptowane społecznie. Z tego powodu, w ramach kolejnych nowelizacji Kodeksu karnego ustawodawca rozszerzał zakres kar i środków karnych grożących za to przestępstwo (stypizowane w art. 178a par. 1 Kodeksu karnego). Obecnie jego sprawca naraża się na:
– karę ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2;
– obowiązek zapłaty świadczenia pieniężnego w kwocie co najmniej 5 000 zł;
– zakazu prowadzenia pojazdów na okres co najmniej 3 lat.

Dla wielu sprawców takich przestęp szczególnie dotkliwa jest ta trzecia konsekwencja. W wielu sytuacjach najkorzystniejszym wyjściem jest ubieganie się o warunkowe umorzenie postępowania, które (poza brakiem samej kary), pozwala zmniejszyć wysokość świadczenia pieniężnego do 1 000 zł, zaś okres zakazu prowadzenia pojazdów do 1 roku. Praktyka orzecznicza sądów powoduje jednak, że (ze względu na powszechnie przyjmowaną znaczną szkodliwość społeczną takiego działania), warunkowe umorzenie postępowania w sprawach z art. 178a par. 1 Kodeksu karnego uzyskuje się niezwykle rzadko.